Saturday, November 10, 2012

Death by MRT*


Hindi ko mawari kung maaawa ako
Sa mga nagsisiksikang Pilipino--
Babae, bakla, tomboy, lalakeng empleyado
Sa isang tren na tila ginto, Ang mga tao
Ay nag-uunahan na tila fans day ni Vic Sotto.

Hindi ko alam kung ako'y mabubuwisit
Kay Kuyang pawisin at walang awang nang-iipit
Sa aking katawang paslit, gamit ang kanyang puwit
O sa mamang pumupuslit ng kaunting pagdiit
Sa aking dibdib na maliit.

Hindi ko alam kung ako'y matatawa
O mapipikon sa mga kumento ng iba
Na tila masaya
Nagagawa pang bumanat at magpatawa
Kahit tagaktak ang pawis at hindi na makahinga.

Ako ay galit, balisa, at nais magwala
Kung bakit tayo'y pumapayag sa ganitong kalala
Na buhay pasahero--araw-araw nag-aalala
Kung magkakasya at makararating sa opisina
O maiipit at hindi na makalalabas pa
Sa impyernong hawla
Na pinatatakbo ng makalawang at lumang makinarya.

*Isinulat habang ang awtor ay nag-aagaw-buhay sa loob ng MRT

2 comments:

May gusto ka bang sabihin?